روزهای قشنگ با هم بودن

سروش عزیزم دارم آهنگ گنجشکک اشی مشی فرهادو گوش میکنم. گرچه تو از آهنگای شهرام ناظری بیشتر خوشت میاد و موقعی که برات میذارمشون حسابی تکون میخوری و تو دلم دست و پا میزنی. حالا دیگه میشه دستاتو از روی شکمم ببینم. بابا رضا هم بعد از ظهرا که میاد خونه میبینه اون دست و پای کوچولوتو که زیر پوست دلم تکون میخوره و با تعجب نگاه میکنه و تو دلش قربون صدقه ات میره.   اما حالا که این آهنگو گوش میکنم به روزایی فکر میکنم که به دنیا اومدی و نگرانت میشم. نگران روزایی که توی این دنیا زندگی خواهی کرد و فراز و نشیب های زیادی در انتظارته. مثل هر آدم دیگه و باید این مسیرها رو طی کنی تا به رشد و کمال برسی و شاید لطفش به همین باشه.  چون آدما تو فرازه...

آدما از وقتی که به دنیا میان مراحل مختلفی رو توی زندگیشون تجربه می کنند و در هر مرحله تغییر می کنند.  نوزاد، شیر خوار، خردسال، کودک، نوجوان، جوان، میانسال و سالمند و کهنسال هر کدوم برای خودشون نیازهای متفاوت و افکار و ارزش های متفاوتی دارند. اما یه مرحله هایی به جز مرحله های سنی هست که آدمو مجبور به تغییر میکنه. جاهایی هست که با خودت میگی، میتونم این کارو بکنم اما نمی کنم. و از اون به بعد زندگی شکل و مسیر تازه ای میگیره. مادر شدن هم یکی از این مراحله. تا همین امروز، سبک زندگی من با وجود اومدن تو خیلی تغییر نکرده بود. همون کارارو می کردم و همون روش های قبل رو ادامه می دادم.  ادامه این روش از این هفته خیلی برام سخت تر شد. مخص...

پسرم سروش   امسال بابایی برای سفره هفت سینمون 3 تا ماهی قرمز کوچولو خرید یکیش مال من، یکش مال بابایی، یکش هم مال تو ماهی ها همش جست و خیز می کنن ماهی کوچولوی منم داره تو دلم جست و خیز میکنه اما آدما با ماهی ها خیلی فرق دارن ماهی های قرمز عید دنیای کوچیکی دارند، اندازه یه تنگ کوچولو با چند تا صدف همش تو آبن و آب آب می کنن، انگار نمی دونن زندگیشون رو از آب دارند و تو آب غرقند انگار نمی دونن چرا به دنیا اومدن، چرا تموم روز از این ور تنگ به اونور می رن و دنیا هیچ تکونی نمی خوره دلم براشون میسوزه، دلم برای همه آدمایی که مثل ماهی توی تنگند می سوزه، آدمایی که دنیاشون کوچیکه و نمیدونن چرا به این دنیا اومدن و این روزمرگی ها...